faveo

făvĕo, fāvi, fautum, 2, v. n. [perh. root phaW-, phaos, phôs, light, safety; cf. also foveo], to be favorable, to be well disposed or inclined towards, to favor, promote, befriend, countenance, protect (class.; syn.: studeo, foveo, diligo, amo).

I.

In gen.

(α).

With dat.:

favere et cupere Helvetiis propter eam affinitatem (opp. odisse),

Caes. B. G. 1, 18, 8:

qui diligebant hunc, illi favebant,

Cic. Rosc. Com. 10, 29; cf.

favor, II.: ille (chorus) bonis faveatque et consilietur amice (= semper cum personis probis stet),

Hor. A. P. 196: Romanis Juno coepit placata favere, Enn. ap. Serv. Verg. A. 1, 281 (Ann. v. 289 ed. Vahl.):

tibi favemus, te tuā frui virtute cupimus, etc.,

Cic. Brut. 97, 331:

rescripsi... me ei fauturum,

id. Att. 12, 49, 1:

non multo plus patriae faveo quam tuae gloriae,

id. Fam. 10, 19, 2:

rei publicae, dignitati ac gloriae tuae,

id. ib. 12, 7, 1:

nostrae laudi dignitatique,

id. ib. 1, 7, 8:

huic meae voluntati,

id. ib. 15, 4, 14; cf.:

honori et dignitati,

Caes. B. C. 1, 7, 1:

sententiae,

Cic. Tusc. 1, 23, 55:

rebus Gallicis,

Caes. B. G. 6, 7, 7:

rebus Caesaris,

id. B. C. 2, 18, 6: favere et plaudere ingeniis sepultis, Hor. Ep. 2, 1, 88:

operi,

Ov. M. 15, 367 et saep.:

honoribus,

Cic. Planc. 8, 20:

huc coëamus ait... Coëamus retulit Echo, et verbis favet ipsa suis,

i. e. delights in, Ov. M. 3, 388:

qui (galli) silentio noctis, ut ait Ennius, favent faucibus russis cantu,

i. e. give rest to, indulge, Cic. Div. 2, 26, 57.— Pass. impers.:

non modo non invidetur illi aetati, verum etiam favetur,

Cic. Off. 2, 13, 45; so,

favetur,

id. de Or. 2, 51, 207; Quint. 5, 7, 31: huic Romae ita fautum est, ut, etc., Spartian. Pescenn. 2.—

(β).

Absol. (very rare; mostly poet. and in post-Aug. prose):

maxime favet judex qui, etc.,

Quint. 3, 7, 25; cf.:

judices, ut faveant, rogamus,

id. 4, 1, 73:

si favet alma Pales,

Ov. F. 4, 722:

assis, o Tegeaee, favens (= propitius),

Verg. G. 1, 18:

Phoebe, fave,

Tib. 2, 5, 1:

faveas, Cypria,

id. 3, 3, 34; cf.:

quisquis es, o faveas,

Ov. M. 3, 613:

vos, o, coetum, Tyrii, celebrate faventes,

Verg. A. 1, 735:

favente Marte,

Tib. 1, 10, 30; cf.:

faventibus diis,

Suet. Galb. 10:

et bonos et aequos et faventes vos habui dominos,

id. Tib. 29.—

(γ).

With inf. (= cupere): matronae moeros complent spectare faventes, Enn. ap. Serv. Verg. G. 1, 18 (Ann. v. 376 ed. Vahl., but not in Ov. H. 6, 100, v. Loers. ad h. l.).—

B.

Of inanim. subjects:

(terra) altera frumentis favet, altera Baccho, densa magis Cereri, etc.,

is favorable, promotes, Verg. G. 2, 228:

dum favet nox,

Hor. C. 3, 4, 50:

venti faventes (i. q. secundi, prosperi),

favorable, Ov. M. 15, 49.

II.

In partic.

A.

In relig. lang., linguis, rarely linguā, ore, etc., to speak good words or to abstain from evil words (the Greek euphêmein); hence, to keep still, be silent: idcirco rebus divinis, quae publice fierent, ut FAVERENT LINGVIS imperabatur;

inque feriis imperandis, ut LITIBVS ET IVRGIIS SE ABSTINERENT,

Cic. Div. 1, 45, 102; cf.:

faventia bonam ominationem significat. Nam praecones clamantes populum sacrificiis FAVERE jubebant. Favere enim est bona fari: at veteres poëtae pro silere usi sunt favere, Paul. ex Fest. s. v. faventia. p. 88, 6 Müll.: vidimus certis precationibus custodem praeponi, qui faveri linguis jubeat,

Plin. 28, 2, 3, § 11; Cic. Div. 2, 40, 83: prospera lux oritur: linguis animisque favete;

Nunc dicenda bono sunt bona verba die,

Ov. F. 1, 71; cf.:

dicamus bona verba, venit natalis, ad aras. Quisquis ades, linguā vir mulierque fave,

Tib. 2, 2, 2:

en deus est, deus est! linguis animisque favete, quisquis ades! dixit... Quisquis adest, jussum veneratur numen, et omnes Verba sacerdotis referunt geminata,

Ov. M. 15, 677 sq.: contecti gladiis sub scutis ore faventes (= tacentes), Enn. ap. Phil. Verg. G. 4, 230 (Ann. v. 415 ed. Vahl.); cf.:

ore favete omnes et cingite tempora ramis,

Verg. A. 5, 71:

odi profanum vulgus et arceo. Favete linguis,

Hor. C. 3, 1, 2:

quoties mentio sacra litterarum intervenerit, favete linguis,

Sen. Vit. Beat. 26 fin.:

sacra facit vates? sint ora faventia sacris,

Prop. 4 (5), 6, 1; cf.:

concipiamque bonas ore favente preces,

Ov. Tr. 3, 13, 18:

linguā favens assit (diei natali), longorum oblita malorum,

id. ib. 5, 5, 5; Juv. 12, 83; cf.:

mente favete pari, etc.,

Sil. 15, 295.— Absol.:

favete (= tacete), adeste aequo animo et rem cognoscite,

Ter. And. prol. 24.—

B.

To applaud:

quo clamor vocat et turba faventium, etc.,

Hor. C. 3, 24, 46; cf.:

tum clamore, qualis ex insperato faventium solet, Romani adjuvant militem suum (Horatium),

Liv. 1, 25, 9:

infensus turbae faventi adversus studium suum,

Suet. Calig. 30; Plin. Ep. 9, 6, 2:

tu Veneri dominae plaude favente manu,

Ov. A. A. 1, 148.